
Ο Χρήστος Χωμενίδης, παρουσίασε το πρώτο του θεατρικό έργο, ερχόμενος αντικειμενικά σε πρώτη επαφή, με τη διαφορετικότητα ενός θεατρικού κειμένου από ένα πεζογράφημα.
Η τελευταία παράσταση για φέτος του κύκλου Contemporary Ancients (Σύγχρονοι Αρχαίοι) όπου ανατίθεται σε συγγραφείς η συγγραφή νέων έργων με πηγή έμπνευσης το αρχαίο ελληνικό δράμα, δεν επιφύλασσε καμία έκπληξη.
Παρόλο που η ανάθεση είχε γίνει σε έναν από τους πιο επιδραστικούς σύγχρονους συγγραφείς, τον Χρήστο Χωμενίδη, το έργο «Γίνεται δέντρο το πουλί;» (η ανάθεση του οποίου είχε γίνει την προηγούμενη περίοδο, παραμένοντας απλά ως έκδοση του Φεστιβάλ Αθηνών για να παρουσιαστεί φέτος), βασισμένο στον «Ίων» του Ευριπίδη, κινήθηκε πάνω σε χαλαρούς δραματουργικούς άξονες. Ο Χρήστος Χωμενίδης, παρουσίασε το πρώτο του θεατρικό έργο, ερχόμενος αντικειμενικά σε πρώτη επαφή, με τη διαφορετικότητα ενός θεατρικού κειμένου από ένα πεζογράφημα.
Δεν είμαστε σίγουροι αν στόχος ήταν (όπως ο ίδιος ισχυρίζεται σε συνέντευξή του στην Τώνια Καράογλου στο Αθηνόραμα) «να βγει μια παράσταση χαρούμενη, που θα τέρψει τον κόσμο, που θα τον κάνει να γελάσει», ή απλώς προέκυψε στην πορεία της δημιουργίας της, μια εύπεπτη παράσταση που εκβιαστικά προσπαθούσε να διασκεδάσει. Γιατί δεν υπήρξε και ξεκάθαρο, που σταματούσε το κείμενο του Γιώργου Χωμενίδη και που ξεκινούσε παρεμβατικά σε αυτό η σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά. Στην παράσταση είχαν ενταχθεί (αλλά αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι είχαν ευθυγραμμιστεί) όλα: βαριά, φανταχτερά κοστούμια (Αλέξανδρος Γαρνάβος, Τζίνα Ηλιοπούλου), ποικίλη μουσική (Γιάννης Χρυσικός, ο οποίος βρίσκεται στη σκηνή και μας τραγουδά τη «Μυρτιά» του Μίκη Θεοδωράκη), ένα copycat πληθωρικό (και δύσβατο) σκηνικό με πηγή έμπνευσης τον βωμό που βρίσκεται στην ορχήστρα του θεάτρου (Αλέξανδρος Γαρνάβος, Τζίνα Ηλιοπούλου), κωμικές φόρμες, ποικιλόμορφα φώτα (Γεωργία Τζο Τσελεπή), στυλιζαρισμένη κίνηση (Αγγελική Τρομπούκη) αριστοφανικοί υπαινιγμοί, γκροτέσκο χαρακτήρες, αυτοσχεδιασμοί, διαδράσεις με το κοινό, παρενδύσεις, μια παράβαση με το απαραίτητο κοινωνικό τσιτάτο περί πατρίδας και αξίας τεκνοποίησης. Αποτέλεσμα ήταν μια φλύαρη βαρυφορτωμένη παράσταση, η οποία μας άφησε με μια επίγευση απορίας για τον τελικό στόχο της και με μια αίσθηση ότι στο τέλος-τέλος δεν υπήρξε ένας κεντρικός δραματουργικός άξονας να υποστηρίξει και να «δέσει» το όλο εγχείρημα, μιας και το κείμενο αντιμετωπίστηκε αποσπασματικά και ανεξάρτητα, κατά ευκαιριακή ανάγκη της κάθε σκηνής.
Ο χαρισματικός Στέλιος Ιακωβίδης, στο ρόλο της Πυθίας, είχε το πιο εύκολο μέσο (την παρένδυση) να «περάσει» το μπρίο του στο κοινό και μάλλον εδώ επαναπαύθηκε σε αυτό, ο γεμάτος υποκριτικά όπλα Γεράσιμος Γεννατάς, βασίστηκε εν πολλοίς στη διαδραστική δυναμική του, εκπληκτικά απρόσμενες οι Ευγενία Δημητροπούλου και η Λένα Δροσάκη προσπάθησαν να καλύψουν τα δραματουργικά χάσματα των χαρακτήρων τους, χαρίζοντας μας τις καλύτερες στιγμές της παράστασης. Αντίθετα η Γωγώ Μπρέμπου έμεινε εγκλωβισμένη σε μια χλιαρή απόδοση ενός ρόλου που είχε τις δυνατότητες να σαρώσει και ο Δημήτρης Φουρλής, δεν κατάφερε όσο και αν το προσπάθησε, παρόλη την κινητικότητα και την ενέργειά του σε στιγμές, να υπερβεί μια εμφανώς κατατονική απόδοση.
Κλείνοντας, θα θέσω ένα ερώτημα γενικότερης φύσης για τον κύκλο Contemporary Ancients. Θεωρώ, πως η μεγάλη του επιτυχία θα είναι, να καταφέρει να ενταχθούν σε αυτόν, έργα τα οποία θα αντέξουν στον χρόνο και που εν καιρώ θα ζητηθούν από άλλους σκηνοθέτες να ανέβουν εκ νέου. Όλα όσα είδαμε φέτος, πληρούν αυτήν την αξίωση;
- Διαβάστε ΕΔΩ την κριτική για την παράσταση «Ιππόλυτος» του Ευριπίδη από την Κατερίνα Ευαγγελάτου και το Εθνικό Θέατρο στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
- Διαβάστε ΕΔΩ την κριτική για την παράσταση «Σφήκες» του Αριστοφάνη από τη Λένα Κιτσοπούλου και τη σύμπραξη Εθνικού Θεάτρου και Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
- Διαβάστε ΕΔΩ την κριτική για την παράσταση «Συμπτώματα από την έλλειψη βάρους» του Γιάννη Σκαραγκά από την Έμιλυ Λουϊζου στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου
- Διαβάστε ΕΔΩ την κριτική για την παράσταση «Μήδεια» του Φρανκ Κάστορφ στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
- Διαβάστε ΕΔΩ την κριτική για την παράσταση «Θήβα: A global civil war» του Παντελή Φλατσούση στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου
- Διαβάστε ΕΔΩ την κριτική για την παράσταση «Φιλοκτήτης» του Χρήστου Οικονόμου από τον Σαράντο Γεώργιο Ζερβουλάκο στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου
- Διαβάστε ΕΔΩ την κριτική για την παράσταση «Βατράχια» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Έφης Μπίρμπα στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
- Διαβάστε ΕΔΩ την κριτική για την παράσταση «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή από τον Γιώργο Σκεύα στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
- Διαβάστε ΕΔΩ την κριτική για την παράσταση «Εκάβη» του Ευριπίδη από την Ιώ Βουλγαράκη στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
- Διαβάστε ΕΔΩ την κριτική για την παράσταση «Τρωάδες» του Ευριπίδη από τον Χρήστο Σουγάρη και το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου