Το παρόν σημείωμα δε θα απασχολήσει ιδιαίτερα η παράσταση που δόθηκε στο πλαίσιο του κύκλου Contemporary Ancients «Φιλοκτήτης», σε κείμενο που ανατέθηκε στον συγγραφέα Χρήστο Οικονόμου και σκηνοθετήθηκε από τον Σαράντο Γεώργιο Ζερβουλάκο
Αντίθετα με αφορμή αυτή, θα προβληματιστεί για πολλοστή φορά για τον τρόπο που μια τόσο πρωτοποριακή ιδέα της Κατερίνας Ευαγγελάτου για αυτόν τον κύκλο, υπονομεύεται με τρόπο απολύτως αυτοκαταστροφικό και ενώ θα μπορούσε να αποτελεί όαση σύγχρονης νεοελληνικής δραματουργίας μετατρέπεται στον ορισμό της κενολογίας, της κενοδοξίας και της ματαιότητας. Και ενώ φέρει ως ιδέα όλες τις προϋποθέσεις για να καταστεί ιστορικός αυτός ο θεσμός στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, καταλήγει τελικά σε ένα πληκτικό φιάσκο.
Δε θα πω πολλά, για το φλύαρο και ξεκάθαρα αντιθεατρικό και χωρίς δραματουργικό υπόβαθρο κείμενο του Χρήστου Οικονόμου. Κείμενο που χρησιμοποιώντας τον Σοφόκλειο μύθο προσπάθησε να αναπαράγει φιλοσοφικά ερωτήματα και θεωρίες για τη ζωή, τον θάνατο, την επανάσταση, το φως και το σκοτάδι με έναν τρόπο που καμώνεται τον σπουδαίο αλλά παραμένει κενός και απλά υπερφίαλος. Φιλοδόξησε να μεταγράψει τους «Δαιμονισμένους» του Ντοστογιεφσκι ή τους «Δίκαιους» του Καμύ; Δεν τολμάω να απαντήσω στην ερώτηση. Δε θα πω πολλά και για την εντελώς διεκπεραιωτική και ανέμπνευστη σκηνοθεσία του Σαράντου Γεώργιου Ζερβουλάκου (που έχει βεβαίως το άλλοθι της διαχείρισης ενός τόσο αδύναμου κειμένου), τα σε φλούο χρώματα δίχτυα και το νερό με τα νεκρά ψάρια της Τίνας Τζόκα. Ο Λευτέρης Παπαχρόνης με μαλθακότητα στο ρόλο του Φιλοκτήτη/απογοητευμένου και στοιχειωμένου από τις τύψεις επαναστάτη, έπεισε μόνο ως προς το δέμας του, ο Γιώργος Κατσής (ευτυχώς) περιχαρακώθηκε στην ασφάλεια της μανιέρας/θεατρικής περσόνας του και διασώθηκε, η πάντα εξαιρετική Γαλήνη Χατζηπασχάλη στάθηκε με έκδηλη αμηχανία απέναντι στην όλη συνθήκη, η Φένια Αποστόλου βρέθηκε καταδικασμένη στην παγίδα της σκηνοθετικής ανυπαρξίας.
Ο γράφων, το έχει θέσει πολλές φορές και γραπτά και σε προσωπικές συζητήσεις με την κ. Ευαγγελάτου. Ένας τέτοιος κύκλος δεν μπορεί να πραγματώσει το σκοπό του, με αναθέσεις σε συγγραφείς και σκηνοθέτες. Η τρίχρονη πείρα το αποδεικνύει, όπου με εξαίρεση μία μόνο παράσταση («Το σπίτι με τα φίδια» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη σε σκηνοθεσία Έλενας Σκότη) η οποία επιτέλεσε το σκοπό των Σύγχρονων Αρχαίων με τρόπο πραγματικά σύγχρονο και ουσιαστικό, οι περισσότερες περιορίστηκαν στη μετριότητα μιας ανέμπνευστης δουλειάς. Για να μιλήσω στρατιωτικά, ο κύκλος αυτός μοιάζει σαν πεδίο μάχης. Στον πόλεμο, όποιος πάει με μισθοφόρους(=αναθέσεις) χάνει.
Ένα εργαστήρι θεατρικής γραφής, το οποίο θα λειτουργεί όλη τη χρονιά, στο οποίο θα καλούνται νέοι άνθρωποι να δοκιμάζονται στη σύγχρονη δραματουργία με πηγή έμπνευσης τους το αρχαίο δράμα, και το οποίο θα καταλήγει στις 3-4 παραστάσεις των επιλεγμένων πρώτων έργων που θα σκηνοθετούνται από επίσης νέους σκηνοθέτες, θα δώσει μια νέα και ουσιαστική ώθηση στο θεσμό. Θα ενισχύσει επί της ουσίας τη σύγχρονη νεοελληνική δραματουργία. Θα δώσει την ευκαιρία να αναδειχθούν νέα ταλέντα στη γραφή. Να επικοινωνήσει η ορχήστρα του Μικρού Θεάτρου Αρχαίας Επιδαύρου, ουσιαστικά με το σήμερα και το τώρα. Να επιτελέσει το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου τον παιδευτικό σκοπό του (που τόσο λείπει από τον προγραμματισμό του). Και μη γελιόμαστε, να πάψουν και οι ψίθυροι, (οι μετά τα «μπράβο» και τα «συγχαρητήρια» των ψεύτικων χαμόγελων μετά τις πρεμιέρες) ότι ευλογούνται μόνο οι «ημέτεροι».
Ας δούμε τα μικρά θαύματα που συντελούνται στο Εργαστήρι Πυροδότησης Θεατρικής Γραφής του Θεάτρου Πορεία, αυτά τα μικρά διαμάντια που έχουν γραφτεί και παρασταθεί από ταλαντούχα πλάσματα που ίσως να μην τα είχαμε γνωρίσει χωρίς αυτό, και ας δημιουργηθεί με τη σφραγίδα του Φεστιβάλ ένα παρόμοιο με βάση το αρχαίο δράμα. Άλλωστε η ανάθεση σε μια παράσταση στην νεαρή σκηνοθέτρια Έμιλυ Λουίζου, η οποία ακριβώς από εκεί αναδείχθηκε, ήδη κάτι σημαίνει.
- Διαβάστε ΕΔΩ την κριτική για την παράσταση «Ιππόλυτος» του Ευριπίδη από την Κατερίνα Ευαγγελάτου και το Εθνικό Θέατρο στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
- Διαβάστε ΕΔΩ την κριτική για την παράσταση «Σφήκες» του Αριστοφάνη από τη Λένα Κιτσοπούλου και τη σύμπραξη Εθνικού Θεάτρου και Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
- Διαβάστε ΕΔΩ την κριτική για την παράσταση «Συμπτώματα από την έλλειψη βάρους» του Γιάννη Σκαραγκά από την Έμιλυ Λουϊζου στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου
- Διαβάστε ΕΔΩ την κριτική για την παράσταση «Μήδεια» του Φρανκ Κάστορφ στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
- Διαβάστε ΕΔΩ την κριτική για την παράσταση «Θήβα: A global civil war» του Παντελή Φλατσούση στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου
- Διαβάστε ΕΔΩ την κριτική για την παράσταση «Βατράχια» του Αριστοφάνη από την Έφη Μπίρμπα στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
- Διαβάστε ΕΔΩ την κριτική για την παράσταση «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή από τον Γιώργο Σκεύα στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
- Διαβάστε ΕΔΩ την κριτική για την παράσταση «Γίνεται δέντρο το πουλί;» του Χρήστου Χωμενίδη από τον Τάκη Τζαμαργιά στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου
- Διαβάστε ΕΔΩ την κριτική για την παράσταση «Εκάβη» του Ευριπίδη από την Ιώ Βουλγαράκη στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
- Διαβάστε ΕΔΩ την κριτική για την παράσταση «Τρωάδες» του Ευριπίδη από τον Χρήστο Σουγάρη και το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
